¡Viva España!

Najwyraźniej nadszedł najwyższy czas, aby przemóc blogerską niemoc TBC i zdać relację z ostatniego górskiego wyjazdu, który zakończył się zaledwie kilka dni temu. W tym roku wybór padł na masyw Picos de Europa, w północnej części Hiszpanii. Co prawda kraj ten sam (co rok wcześniej), ale sam klimat, pora i okoliczności przyrody znacząco inne.
"Wycieczka" rozpoczęła się zaskakując część teamu remontami na drodze do lotniska. Zakładany nadmiar czasu niezbędny do bezpiecznego dotarcia na Okęcie okazał się nie tyle niewystarczający, co nieco niepokojący, szczególnie dla tych, którzy niemal na godzinę przed odlotem nie byli pewni dotarcia do pierwszego celu podróży. Na szczęście, jak to w bajkach bywa, wszystko skończyło się dobrze i jeszcze tego samego dnia wylądowaliśmy w Madrycie. Szybki i wygodny transport na północ kraju zapewniły nam dwa szalone rydwany napędzane wysokoprężnymi silnikami diesla: biała i czerwona strzała, w których podzielony na dwie części team otrzymał tajne kryptonimy krótkofalarskie, odpowiednio: jajo i kura.
Lądowanie w Fuente De, naszej (równie ściśle tajnej jak kryptonimy) bazie wypadowej odbyło się późnym wieczorem, właściwie już w nocy, a poranek zaskoczył nas nie tylko miłymi górskimi widokami, ale również dokuczającym deszczem. Pierwsze dwa dni spędziliśmy zatem na rekonesansie terenu rekreacyjnego, jak na prawdziwych wczasowiczów przystało. Zbadaliśmy zarówno trudności lokalnych podejść, jak i ostrości zakrętów miejscowych dróg prowadzących nad ocean (wym. ołszyn). Szczególnie te pierwsze zweryfikowały możliwości kondycyjne niektórych z nas, przypominając o obowiązkowym szacunku do wysiłku niezbędnego do zdobywania górskich szczytów.
Zarówno prognozy pogody, jak i ich rzeczywiste odzwierciedlenie pozwoliły na realizację ambitnego planu zdobycia szczytu Naranjo de Bulnes (Picu Uriellu) i wdrapania się na wysokość 2519 m n.p.m. Zanim jednak do tego doszło, zaliczyliśmy jeszcze wjazd uroczą kolejką linową z Fuente De oraz kilkugodzinne podejście do schroniska z "drobnymi" przerywnikami na wspinanie, gdzie team podzielił się na dwie grupy: rozgrzewkową i ambitną. Pierwsi czujnie przewidywali co ich czeka kolejnego dnia i oszczędzali siły, drudzy równie czujni wierząc w niewyczerpaną moc swoich niezawodnych mięśni nie przelękli się nawet 400-metrowej ściany.
Mimo harmidru jaki panował w schronisku, procentujące z poprzedniego dnia zmęczenie nie pozwoliło na zbyt wczesną pobudkę, a co za tym idzie na wczesny wymarsz pod ścianę. Tym razem również wybraliśmy dwa różne cele, oba na północnej ścianie Picu, czyli drogi Pidal-Cainejo oraz Martínez-Somoano. Tempo, jakim poruszali się hiszpańscy koledzy napawało optymizmem i pozwalało na szacowanie w miarę szybkiego zakończenia "drogi dnia". Dzięki dobremu zmysłowi orientacji w terenie dość szybko udało się znaleźć zagubioną już na starcie linię drogi Pidal-Cainejo i bez większych problemów piąć na sam szczyt. Tam niestety brak wody i palące słońce zaczęły doskwierać na tyle mocno, że wręcz wyciskaliśmy ostatnie krople z praktycznie pustego już camel-bag'a. Nie to jednak okazało się największym problemem. Wymieniony w opisie EWIDENTNY zjazd południową ścianą nie istniał. W głowie zaczęły rodzić się myśli o noclegu w prawie-dupówie. Zmęczenie i desperacja zaczęły objawiać się maniakalnymi, hiszpańskimi głosami dochodzącymi z dołu ściany. Fata morgana przeistoczyła się jednak w rzeczywistość, objawiając się sylwetką pary wspinaczy z Hiszpanii, którzy przywrócili nam nadzieję na powrót do schroniska i normalny nocleg. To jednak my zaskoczyliśmy ich bardziej w drodze na ziemię, zakładając jedno ze stanowisk zjazdowych ze starej kości znalezionej w ścianie i kawałka drewna (korzenia?). Dawno nie widziałem tak zaniepokojonego człowieka. Koniec końców, cali i zdrowi wróciliśmy na obiekt, w którym mimo braku ciepłej wody udało nam się umyć najbardziej wrażliwe części ciała.
Powrót do Fuente De okazał się dużo szybszy niż się tego spodziewaliśmy. Na nasze wyobraźnie zadziałała prawdopodobnie perspektywa szybkiej ewakuacji nad ocean, w którym chcieliśmy łagodzić niedogodności ostatnich dni... c.d.n.